Het is de kerk waar je in Haarlem niet omheen kan. Waar je ook vandaan komt, of naar toe gaat, uiteindelijk zie je altijd wel de St.-Bavokerk.  En dat is heus niet erg,  want wat is dit gebouw prachtig van de buitenkant.

Hoe vaker ik de kerk van de buitenkant zag, hoe liever ik naar binnen wilde. En zo geschiedde. Op de dag van de zomerstorm liep ik samen met Danielle door de deuren van de St.-Bavokerk. Daar waar vele grootheden ons al waren voorgegaan.

Het orgel. Zo groot, zo wonderschoon en zo hoog. Het Muller-orgel staat sinds 1738 in deze kerk. Händel speelde er op rond 1740 en Mozart bespeelde dit orgel in 1766 als 10-jarig jongetje. Gelukkig klonken de klanken ook toen wij de kerk aan bezichtigen waren.

We keken omhoog om het prachtige plafond te bekijken. We keken omlaag om te kijken naar de graven van oude bekenden. En we keken om ons heen, zoekend naar de details waar deze kerk vol mee staat.

De St-Bavokerk. Prachtig van de buitenkant, maar ook van de binnenkant.