“Maar ook als ik verlies kan ik een fijne korfbalwedstrijd gespeeld hebben” zei een teamgenoot. Niet dat wel al verloren hebben hoor. Nee, we pronken nog netjes bovenaan in de poule. Zowel qua overwinningen als op doelsaldo.

Misschien nog wel fijner dan dat ik dacht dat het zou zijn. De oude vertrouwde bewegingen die ik jaren geleden leerde en toen zo’n twaalf jaar heb herhaald. De oefeningen die ik zo’n drie keer per week trainde. En wat bleek? Die bewegingen zijn in mijn systeem gesleten, geroest. Maar misschien waren ze na tien korfballoze jaren een beetje verroest.

De eerst maand als terugkerende korfballer zit erop. De trainingen zitten inmiddels in mijn routine en de eerste echte wedstrijden zijn gespeeld. En het gaat steeds beter. De roest slijt. Iedere week kijk ik weer uit naar het moment dat het fluitsignaal van de scheidsrechter klinkt. Dat we een aanval opzetten die klopt. Dat het zo klopt dat de tegenstander helemaal op het verkeerde been staat. Maar het allerfijnste moment is wanneer de bal je handen verlaat en je dan al weet of hij door de korf gaat. Of niet natuurlijk. Soms mis je.

Maar ook als je verliest kan je een fijne wedstrijd gespeeld hebben.