In de regen reed ik weg. Zo’n rit die je nooit meer vergeet. Ik haalde Daniëlle op en we gingen op pad. Onderweg veranderden we van eindbestemming en we eindigden in Leyduin. Om te lunchen, om te luchten.

De regen hield op en de bewolking trok weg. De zon piepte tussen de bladeren door en we liepen. We zochten rare paadjes op en liepen zonder doel. Halverwege zijn we de gele paaltjes gaan volgen, omdat we die toch al telkens tegenkwamen. Tegen onbekende wandelaars zeiden we gedag en besloten vaker dit soort wandelingen te maken. Omdat het kan. Omdat het goed is.

We praten, we droomden en ik probeerde te vergeten. Maar tijd is hetgeen wat het minder troebel zal maken. En hou me vast aan het gezegde: 3 keer is scheepsrecht, toch?